Parkinson en Alzheimer dansten al tien jaar hun kinky dans met haar.
Wreed. Eerst onmerkbaar slow en toen sneller en wilder. Tot ze eraan doodging.
Een lieve vrouw -soms té lief- een vrouw die een lintje verdiende.
Een snik welde vanuit mijn tenen omhoog
toen ik de zes dragers -jongemannen- haar kist de kerk zag uitdragen.
Er was zo weinig van haar over, van deze kordate vrouw, moeder, oma, echtgenoot.
Ze had zóveel gedaan voor iedereen! Maar had ze dat ook voor zichzelf?
Ik huilde om haar. Toch is het zo, dat je je eigen pijn het diepst voelt.
Altijd! En je huilt om het nog niet verwerkte verdriet. Daar op zo'n begrafenis.
Maar ook al is er geen oorlog en weet je dat je in een welvarend land leeft.
Ik ben ervan overtuigd, dat onverteerbare zaken zich in je lichaam opslaan.
Je lijf heeft dingen meegemaakt die je als kind niet kón begrijpen. Omdat er geen uitleg was.
Dan gaat je ‘’mind’’ conclusies trekken die niet kloppen. Conclusies die in stand gebleven zijn.
(Eén van mijn taken is die conclusies te ontkrachten, zodat jij weer lucht krijgt)
Je denker is de baas!! En je lichaam móet wel volgen.Zijn er daarom zoveel ‘’mindfullnes-trainingen’’? Om hem stil te leggen.
Je denker is natuurlijk wel handig als je een boodschappenbrief maakt. Of je op je werk zit. Je kúnt niet zonder. Dat is je praktische denker.
Maar de doemdenker, daar moet je achteraan.
Dus je denker leidt, en je lichaam lijdt.
Ps 1. Gisteren kwam client X voor de laatste sessie.
Tijdens de eerste keer zag ik duidelijke Parkinson-trekjes,
schokjes van hoofd en nek. Ze kwam met een heel ander probleem dan die schokjes.
Haar probleem is wég, en de schokjes ook!
Daar word ik nou zóó blij van.
Wánt ik heb het leukste beroep van de hele wereld!
Ps 2. Oh ja. Er is leven na de overgang. http://
Copyright Laura Daggers
23 juli 2015
http://www.lauradaggers.nl
Er was zo weinig van haar over, van deze kordate vrouw, moeder, oma, echtgenoot.
Ze had zóveel gedaan voor iedereen! Maar had ze dat ook voor zichzelf?
Ik huilde om haar. Toch is het zo, dat je je eigen pijn het diepst voelt.
Altijd! En je huilt om het nog niet verwerkte verdriet. Daar op zo'n begrafenis.
Maar ook al is er geen oorlog en weet je dat je in een welvarend land leeft.
Ik ben ervan overtuigd, dat onverteerbare zaken zich in je lichaam opslaan.
Je lijf heeft dingen meegemaakt die je als kind niet kón begrijpen. Omdat er geen uitleg was.
Dan gaat je ‘’mind’’ conclusies trekken die niet kloppen. Conclusies die in stand gebleven zijn.
(Eén van mijn taken is die conclusies te ontkrachten, zodat jij weer lucht krijgt)
Je denker is de baas!! En je lichaam móet wel volgen.Zijn er daarom zoveel ‘’mindfullnes-trainingen’’? Om hem stil te leggen.
Je denker is natuurlijk wel handig als je een boodschappenbrief maakt. Of je op je werk zit. Je kúnt niet zonder. Dat is je praktische denker.
Maar de doemdenker, daar moet je achteraan.
Dus je denker leidt, en je lichaam lijdt.
Ps 1. Gisteren kwam client X voor de laatste sessie.
Tijdens de eerste keer zag ik duidelijke Parkinson-trekjes,
schokjes van hoofd en nek. Ze kwam met een heel ander probleem dan die schokjes.
Haar probleem is wég, en de schokjes ook!
Daar word ik nou zóó blij van.
Wánt ik heb het leukste beroep van de hele wereld!
Ps 2. Oh ja. Er is leven na de overgang. http://
Copyright Laura Daggers
23 juli 2015
http://www.lauradaggers.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten