De tas of je leven?

Mensen vertellen me hun verhaal. 

Vertélden. Op mijn 25^ste begon het al. Op feestjes in de bus, trein. Bij Transavia kwam de stewardess of captain aan mijn balie hangen. Meestal kwamen daar de vreselijkste verhalen uit. Ja daar ook. Dan stond ze op en zei, dankjewel voor de peptalk. Ik dacht toen, dáár ga ik later mijn geld mee verdienen. En deed cursussen zoals intuitieve ontwikkeling. Aurareading en meer van dan soort dingen.

Op mijn 45^ste overleed mijn broer. 

Hartstilstand. Mijn ouders trokken dat niet,
en gingen hem achterna. In drie maanden drie uit het gezin te moeten missen. Dat is zwaar.

Omdat ik dé specifieke vraag had. Wáár ga je naartoe als je dood bent kwam ik in de regressie en reïncarnatietherapie terecht. Ik ben goed in mijn vak.

Veel cliënten knappen ontzettend op.
De meesten. Voor sommigen is het té.
Die stoppen dan, maar de sessies werken door, heel lang.
Soms jaren. Wil je er meer van weten.

Download alvast mijn gratis visualisatie/meditatie en
voel even wat er gebeurt, en óf het iets voor jou is.

‘’De innerlijke reisnaar je persoonlijke tuin’’. 

Op Laura Daggers

En misschien zien we elkaar dan?
Regressiecoach zijn is een serieuze zaak
en tóch wordt er veel gelachen bij mij.
En gehuild ook. Kom jij ook?

Die mooie dure Gucci tas is straks uit de mode. 

Maar met jezelf moet je nog je hele leven doen!

Ik ben Laura Daggers Regressiecoach.

Relaties en Verdriet https://www.lauradaggers.nl

Relaties veroorzaken geen pijn en verdriet. Ze
brengen de innerlijke pijn en het onverwerkte
verdriet naar boven dat nog verwerkt moet worden.

https://www.lauradaggers.nl

 Eckhart Tolle 

Ik word even Heel Persoonlijk

Opruimen, daar heb ik een ‘’broertje’’ aan dood.

Vandaag ruimde ik de opbergkast op. Jarenlang maakte ik kleding voor mezelf en de kinderen. Ik bekleedde wiegjes, naaide mijn trouwpak. En later de gordijnen. Restjes stof in allerlei kleuren, diktes en maten gingen door mijn handen vandaag. Voor mijn creatieve kleinkind bewaarde ik de mooiste stofjes uit de doos met lapjes. Die met glimmertjes erin waar ik tijdens de feestdagen, de wrotjes (eigen bedacht woord?) voor in mijn paardenstaart van maakte. Goud en zilverkleurig op zwart. Dat naaide ik op een kale haarspeld, zodat die feestelijk werd.

Ik zag spullen van twintig jaar terug. Een schrift van 1997. Het was teveel toen. Drie mensen in drie maanden aan de dood verliezen. Drie overlijdenskaarten en de condoleanceboeken van mijn ouders. De pen van de begrafenisondernemer, die het –gelukkig- niet meer deed, kon ook weg.

Op de rouwkaart van mijn vader - Wim de Koning- stond bovenaan: “Zie uw Koning’’. Mijn vader was een godsvruchtig man, die als ouderling van de Nederlands Hervormde Kerk, mensen in nood bezocht. Met zijn prachtige bariton stem zong hij tot aan zijn dood in een koor. Op Koninginnedag grapte hij altijd, dat zijn nicht jarig was en dat hij nooit uitgenodigd werd.

We hadden in dat rampjaar zijn 80ste verjaardag gevierd. Uit zijn beverige handtekening in het condoleanceboek van mijn moeder, las ik zijn grote verdriet. Eerst zijn enige zoon, en een maand later zijn vrouw. Hij kon soms niet lopen van verdriet. Dan belde de verzorgster van het bejaardenhuis dat hij gevallen was. Bont en blauw was hij dan. De uitdrukking "Swept of his feet'' gold hier letterlijk.

Hetwas teveel. Hartstilstand. Hij overleed aan een gebroken hart. Ondraaglijk.
Voor mijn twee zussen en mij begon het rouwproces.
Ik vroeg me af waar je dan toch naartoe gaat als je dood bent!
Mijn dochter -21- reisde rond in Australië. Ik heb haar via de telefoon afscheid van oma laten nemen. Snoeren uitrollen en verlengen. Er waren nog geen mobiele telefoons. Toch gelukt. Zo’n kast opruimen is als lopen:
''Down the memory lane''.

Morgen ga ik de foto’s bekijken van de jaren erna.
Mijn leven bestaat uit ''ervoor'' en ''erna''. 

Copyright Laura Daggers