Opruimen,
daar heb ik een ‘’broertje’’ aan dood.
Vandaag
ruimde ik de opbergkast op. Jarenlang maakte ik kleding voor mezelf en de
kinderen. Ik bekleedde wiegjes, naaide mijn trouwpak. En later de gordijnen.
Restjes stof in allerlei kleuren, diktes en maten gingen door mijn handen
vandaag. Voor mijn creatieve kleinkind bewaarde ik de mooiste stofjes uit de
doos met lapjes. Die met glimmertjes erin waar ik tijdens de feestdagen, de
wrotjes (eigen bedacht woord?) voor in mijn
paardenstaart van maakte. Goud en zilverkleurig op zwart. Dat naaide ik op een
kale haarspeld, zodat die feestelijk werd.
Ik
zag spullen van twintig jaar terug. Een schrift van 1997. Het was teveel toen.
Drie mensen in drie maanden aan de dood verliezen. Drie overlijdenskaarten en
de condoleanceboeken van mijn ouders. De pen van de begrafenisondernemer, die
het –gelukkig- niet meer deed, kon ook weg.
Op
de rouwkaart van mijn vader - Wim de Koning- stond bovenaan: “Zie uw Koning’’.
Mijn vader was een godsvruchtig man, die als ouderling van de Nederlands
Hervormde Kerk, mensen in nood bezocht. Met zijn prachtige bariton stem zong
hij tot aan zijn dood in een koor. Op Koninginnedag grapte hij altijd, dat zijn
nicht jarig was en dat hij nooit uitgenodigd werd.
We
hadden in dat rampjaar zijn 80ste verjaardag gevierd. Uit zijn beverige
handtekening in het condoleanceboek van mijn moeder, las ik zijn grote
verdriet. Eerst zijn enige zoon, en een maand later zijn vrouw. Hij kon soms
niet lopen van verdriet. Dan belde de verzorgster van het bejaardenhuis dat hij
gevallen was. Bont en blauw was hij dan. De uitdrukking "Swept of his
feet'' gold hier letterlijk.
Hetwas teveel. Hartstilstand. Hij overleed aan een gebroken hart. Ondraaglijk.
Voor mijn twee zussen en mij begon het rouwproces.
Ik vroeg me af waar je dan toch naartoe gaat als je dood bent!
Mijn dochter -21- reisde rond in Australië. Ik heb haar via de telefoon afscheid van oma laten nemen. Snoeren uitrollen en verlengen. Er waren nog geen mobiele telefoons. Toch gelukt. Zo’n kast opruimen is als lopen:
''Down the memory lane''.
Voor mijn twee zussen en mij begon het rouwproces.
Ik vroeg me af waar je dan toch naartoe gaat als je dood bent!
Mijn dochter -21- reisde rond in Australië. Ik heb haar via de telefoon afscheid van oma laten nemen. Snoeren uitrollen en verlengen. Er waren nog geen mobiele telefoons. Toch gelukt. Zo’n kast opruimen is als lopen:
''Down the memory lane''.
Morgen
ga ik de foto’s bekijken van de jaren erna.
Mijn leven bestaat uit ''ervoor'' en ''erna''.
Mijn leven bestaat uit ''ervoor'' en ''erna''.
Copyright Laura Daggers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten