De menselijke soort vermenigvuldigt zich nog steeds
Dús zullen er altijd ouders zijn. Dít is een onuitroeibaar gegeven. En kinderen maken zich het leefpatroon van de ouders eigen. Ouders zijn meestal grote mensen die kinderen opvoeden. Het zijn grote mensen die vaak zelf een beschadigd angstig kind in zich dragen. Maar zíj gaan het opvoeden beter doen. Veel beter. Liefst niet zoals hún ouders dat deden!
Ouders doen de meeste dingen goed, maar ook wel eens iets fout.
Ouders zijn gewone mensen. Ouders leven zoals zij het kunnen. Toen ik pas een opleiding voor therapeut begon, dacht ik dat ik lieve ouders had.
Ik vond mezelf een zondagskind en zoals mijn zus altijd zei:
‘’Wij hadden fantastische ouders’’
Wanneer er in een leervak een situatie uitgediept werd die leek op soortgelijks uit mijn jeugd, kon het zijn dat ik er letterlijk ziek van werd. Zo ontstonden er rode vlekken op mijn huid. Vaak voelde ik me misselijk, draaierig, of opgeblazen. Ook kreeg ik maagzuur of diarree. Angst en machteloosheid kwamen om de hoek kijken.
Mijn lichaam kwam in de alarmfase.
Toen ik middenin de opleiding zat, ontdekte ik dat ik afschúwelijke ouders had. En luisterde ik naar mijn medeleerlingen, dan rees bij mij de vraag; bestaan er eigenlijk wel goede ouders? Ouders kwamen in een kwaad daglicht. En mét hen ook de anderen uit mijn jeugd.
Om bij mijn moeder te beginnen, ze was dominant, en mijn vader liet dat toe
Maar hij werd gezien als een lieve zachtaardige man, die als hij met iemand ruzie gemaakt had, de ander links liet liggen. Wanneer hij zijn baas om opslag vroeg en dat werd geweigerd, veranderde hij van werkgever. De weg van de minste weerstand, koos hij. Van mijn ouders heb ik hun onderdanigheid en gehoorzaamheid meegekregen.
Ik richtte mijn leven in zoals dat van mijn vader. Zodat er een steeds veranderend bestand van vrienden en vriendinnen is. Want, nadat ik er ruzie mee gemaakt heb, wil ik ze nooit meer zien. Vanwege het geloof in mijn opvoeding heb ik niet geleerd hóe te discussiëren. Geloven was incasseren. Ik heb geleerd andermans waarheid in te slikken. Letterlijk. Iedere mening was beter dan de mijne. Die van mijn moeder, vader, juf, meester, tantes, ooms, oma en opa en de dominee.
Andermans ‘’beterweter’’ als waarheid aannemen, is iets wat ik lang gedaan heb. Iets wat me jarenlang maagzuur, angst, machteloosheid en hartkloppingen opleverde.
Later kwam de lusteloosheid en de depressie er bij.
Gezond verstand is dé collectie vooroordelen die je verzameld hebt voordat je achttien was, zei Albert Einstein ooit.
Tja, en dan bén je volwassen, tenminste je lichaam is volwassen. Daarbij zijn je ouders na je twintigste je medemens. Maar hoe ís het om als volwassene te leven te werken, of te reageren.
Hoe is het om gelukkig te zijn?
Soms zijn ouders nog niet volwassen
Meestal eigenlijk niet.
Je hebt ouders die je slaan of je liefkozen. Ouders die je nooit aanraken.
Of ouders die je wel aanraken en dan weer teveel en op verkeerde plekken. Ouders die je beschermen tegen de buitenwereld, die je beschermen tegen je eigen binnenwereld. Zodat je je niet verder kunt ontwikkelen. Ouders waarvan je niets mag, niet buitenspelen, omdat je kleren vies worden. Niet binnen spelen, niet ‘’zo’n leven maken ‘’, niet naar balletles, niet naar paardrijden. Je hebt ouders waarvan je niet naar die leuke club mag omdat er geen geld is, of omdat er geen tijd is, of gewoon omdat zíj het geen tijdsinvulling vinden.
Of omdat ze gewoon geen zin hebben om jou ernaartoe te brengen. Je hebt ouders die wel van kinderen houden als ze klein zijn, maar als ze groter worden – iets waar jij niks aan kan doen – ineens niet meer van je houden. Je niet meer moeten. Omdat je dan een eigen mening hebt en lastige vragen stelt. Je hebt rijke ouders en arme ouders. Rijke hebben geld en arme hebben tijd. Tijd voor jou.
Tijdens de opleiding heb ik geleerd dat door middel van therapie de voor het kind akelige gebeurtenissen vanuit het onbewuste naar het bewust-zijn komen.
Dingen die voor ieder opgroeiend kind ronduit slecht zijn. Dingen waarbij de ontwikkeling werd gestaakt, omdat het kind daarna moest overleven.
Omdat dit via therapie is blootgelegd, begrijpt mijn onbewuste dat het nu echt óver is. Het is bewust geworden. En de mensen die mij opgevoed hebben? Die hebben het gedaan zoals zij dat konden. En zoals mijn zus al zei: “Het waren fantastische ouders!"
www.lauradaggers.nl
Copyright Laura Daggers-de Koning
Dús zullen er altijd ouders zijn. Dít is een onuitroeibaar gegeven. En kinderen maken zich het leefpatroon van de ouders eigen. Ouders zijn meestal grote mensen die kinderen opvoeden. Het zijn grote mensen die vaak zelf een beschadigd angstig kind in zich dragen. Maar zíj gaan het opvoeden beter doen. Veel beter. Liefst niet zoals hún ouders dat deden!
Ouders doen de meeste dingen goed, maar ook wel eens iets fout.
Ouders zijn gewone mensen. Ouders leven zoals zij het kunnen. Toen ik pas een opleiding voor therapeut begon, dacht ik dat ik lieve ouders had.
Ik vond mezelf een zondagskind en zoals mijn zus altijd zei:
‘’Wij hadden fantastische ouders’’
Wanneer er in een leervak een situatie uitgediept werd die leek op soortgelijks uit mijn jeugd, kon het zijn dat ik er letterlijk ziek van werd. Zo ontstonden er rode vlekken op mijn huid. Vaak voelde ik me misselijk, draaierig, of opgeblazen. Ook kreeg ik maagzuur of diarree. Angst en machteloosheid kwamen om de hoek kijken.
Mijn lichaam kwam in de alarmfase.
Toen ik middenin de opleiding zat, ontdekte ik dat ik afschúwelijke ouders had. En luisterde ik naar mijn medeleerlingen, dan rees bij mij de vraag; bestaan er eigenlijk wel goede ouders? Ouders kwamen in een kwaad daglicht. En mét hen ook de anderen uit mijn jeugd.
Om bij mijn moeder te beginnen, ze was dominant, en mijn vader liet dat toe
Maar hij werd gezien als een lieve zachtaardige man, die als hij met iemand ruzie gemaakt had, de ander links liet liggen. Wanneer hij zijn baas om opslag vroeg en dat werd geweigerd, veranderde hij van werkgever. De weg van de minste weerstand, koos hij. Van mijn ouders heb ik hun onderdanigheid en gehoorzaamheid meegekregen.
Ik richtte mijn leven in zoals dat van mijn vader. Zodat er een steeds veranderend bestand van vrienden en vriendinnen is. Want, nadat ik er ruzie mee gemaakt heb, wil ik ze nooit meer zien. Vanwege het geloof in mijn opvoeding heb ik niet geleerd hóe te discussiëren. Geloven was incasseren. Ik heb geleerd andermans waarheid in te slikken. Letterlijk. Iedere mening was beter dan de mijne. Die van mijn moeder, vader, juf, meester, tantes, ooms, oma en opa en de dominee.
Andermans ‘’beterweter’’ als waarheid aannemen, is iets wat ik lang gedaan heb. Iets wat me jarenlang maagzuur, angst, machteloosheid en hartkloppingen opleverde.
Later kwam de lusteloosheid en de depressie er bij.
Gezond verstand is dé collectie vooroordelen die je verzameld hebt voordat je achttien was, zei Albert Einstein ooit.
Tja, en dan bén je volwassen, tenminste je lichaam is volwassen. Daarbij zijn je ouders na je twintigste je medemens. Maar hoe ís het om als volwassene te leven te werken, of te reageren.
Hoe is het om gelukkig te zijn?
Soms zijn ouders nog niet volwassen
Meestal eigenlijk niet.
Je hebt ouders die je slaan of je liefkozen. Ouders die je nooit aanraken.
Of ouders die je wel aanraken en dan weer teveel en op verkeerde plekken. Ouders die je beschermen tegen de buitenwereld, die je beschermen tegen je eigen binnenwereld. Zodat je je niet verder kunt ontwikkelen. Ouders waarvan je niets mag, niet buitenspelen, omdat je kleren vies worden. Niet binnen spelen, niet ‘’zo’n leven maken ‘’, niet naar balletles, niet naar paardrijden. Je hebt ouders waarvan je niet naar die leuke club mag omdat er geen geld is, of omdat er geen tijd is, of gewoon omdat zíj het geen tijdsinvulling vinden.
Of omdat ze gewoon geen zin hebben om jou ernaartoe te brengen. Je hebt ouders die wel van kinderen houden als ze klein zijn, maar als ze groter worden – iets waar jij niks aan kan doen – ineens niet meer van je houden. Je niet meer moeten. Omdat je dan een eigen mening hebt en lastige vragen stelt. Je hebt rijke ouders en arme ouders. Rijke hebben geld en arme hebben tijd. Tijd voor jou.
Tijdens de opleiding heb ik geleerd dat door middel van therapie de voor het kind akelige gebeurtenissen vanuit het onbewuste naar het bewust-zijn komen.
Dingen die voor ieder opgroeiend kind ronduit slecht zijn. Dingen waarbij de ontwikkeling werd gestaakt, omdat het kind daarna moest overleven.
Omdat dit via therapie is blootgelegd, begrijpt mijn onbewuste dat het nu echt óver is. Het is bewust geworden. En de mensen die mij opgevoed hebben? Die hebben het gedaan zoals zij dat konden. En zoals mijn zus al zei: “Het waren fantastische ouders!"
www.lauradaggers.nl
Copyright Laura Daggers-de Koning
Ouders van nu
BeantwoordenVerwijderen