Blunder en aandacht

Toen ik met werken stopte bij Transavia, gaf ik me als vrijwilliger op bij de  hospice in Hoofddorp. In het verlengde van mijn studie voor reïncarnatietherapeut, waarin ik de cliënt door de traumatische dood van een vorig leven heen begeleid, dacht ik dat het leerzaam zou zijn, mensen in het hier en nu  in hun laatste dagen te begeleiden.

Ik was nauwelijks begonnen – als gastvrouw  - toen de bel ging en ik oog in oog met mijn huisarts stond. 

‘’Wat doe jij nou hier?” vroeg hij.

‘’Kan ik jou ook vragen’’, pareerde ik.

Hij was natuurlijk de arts daar.

In de hospice was het een gewoonte, dat wanneer  iemand overleden was en het huis uitgedragen werd, alle medewerkers  uit eerbied voor de gestorvene,  een soort haag vormden. Uit respect. 

Toen ik een van de eerste keren mijn toenmalige tandarts zag, en verschillende mensen zich langs de muur opstelden, begreep ik hieruit dat zijn moeder overleden was.

Ik stapte naar voren en zei;

“Gecondoleerd met het verlies van uw moeder”.

Verschrikt keek hij me aan.

‘’Nee, nee, ze gaat naar het verzorgingshuis. Ze is juist opgeknapt hier!”

Zo snel als de beleefdheid toeliet ontdeed ik me van zijn klamme hand en maakte dat ik weg kwam.

Conclusie.

Als je iemand tijd en aandacht geeft en liefdevol verzorgt, want dat deden ze daar, dan kun je dusdanig opknappen dat het leven weer zin krijgt.

Dit merk ik ook bij cliënten, die ergens het spoor bijster zijn van hun eigen leven en daar geen aandacht voor krijgen van hun omgeving.

Samen zoeken we naar zin in het leven. Zo krijg je de zin om te leven weer terug.

Copyright Laura Daggers-de Koning