Soms
wel. Om je plek in de familie of op je werk te verdedigen.
Omdat iemand anders daar wil staan.
Je groeit en krijgt meer zelfrespect als je
jezelf uitspreekt.
Mijn kinderen hadden ook de nodige ruzie.
Soms vlamt er nog een stukje oud zeer op.
Zoals met Kerst en Oud en Nieuw.
Oude pijnplekken liggen soms akelig bloot.
Dat schrijnt. Uitspreken helpt.
Je kunt er ook energetisch op werken.
Dat klinkt zweverig, en dat ís het niet.
En dat werkt ook J Een soort van familieopstelling.
Één op één.
Kun jij
zonder geestelijke bijstand?
Iedereen begrijpt het als je je been of arm
breekt,
dat er
iets aan gespalkt en gegispt moet worden.
Maar breek je je hart, op wát voor manier dan
ook.
Dan doen we er ineens spastisch over.
Psychische nood is altijd onzichtbaar.
Daar loop je niet mee te koop. Toch?
Mijn kinderen hadden ook weer eens onenigheid.
Ik heb daar zo mijn methoden voor.
Met Sinterklaas heb ik ze de gekochte kado’s
laten sorteren.
Samen. Dan moet je dicht bij elkaar zitten.
Dan kan je elkaar iets toebijten of sissen.
Eens kijken hoe de ander reageert.
Net zoals vroeger? Of juist geschrokken?
Volop in ontwikkeling.
Terwijl één van twee daarna hard op de deur
moet bonzen om te laten weten dat
de zak van Sinterklaas in de gang staat.
Niks
menselijks is ons vreemd.
We zijn een familie zoals elke andere.
Met goede en slechte tijden.
GTST?!
GTST?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten