Aankomen

Omdat ik een mager spichtig kind was, deed mijn moeder er alles aan om mij vet te mesten. ‘Beetje meer spek’, was haar motto. We woonden op het platteland en van de boer naast ons, kregen we elke dag een emmertje melk. Van de dikke laag room die zich erop vormde maakte ze boter. Ze besmeerde onze boterhammen er royaal mee. Ik deed mijn best er zoveel mogelijk van te eten, echt waar. De avondmaaltijd was ook geen feest. Draderige bonen of de grof gesneden andijvie bleven halverwege mijn keel hangen. Mijn moeder hield van schoonmaken, niet van koken. En dat was te proeven. Omdat ik haar vieze rijstepaptoetje niet lustte roerde ze - om mij tegemoet te komen - er een extra schepje suiker door. En nóg een. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik geen rijst meer lust. Zelfs geen rijstevlaai. Ach, mijn moeder, ze was een vrouw die het beste met haar kinderen voor had. Ze hield van ons. Toen ik vijftien was had ik maatje vierendertig. Als een Twiggy - in die tijd dé mode - huppelde ik rond. Vanwege de kilometerslange fietstochten naar school in de altijd winderige polder was ik een mager kind met gespierde benen en billen, plus een stel stevige fietskuiten. Voor háár was ik een mager resultaat. In die tijd flierefluiterde ik met verschillende vriendjes. Er zat er altijd wel eentje bij die van fietskuiten of gespierde billen hield. Op de Mulo droeg ik een houthakkersblouse, zo eentje met rode, zwarte en witte blokken en een Roy-Rogers spijkerbroek met kontzakken die voor meer volume van mijn achterste moesten zorgen. Daaronder de rode ribfluwelen schoenen. Dat was mode in die tijd. Na mijn eindexamen - toen ik zestien was - kwam de maat zesendertig. De tijd was aangebroken dat ik de maatschappij inging. Ik kreeg een echte baan en een echte vriend. Mét baard en snor. Maar soms is liefde zó raar! Terwijl mijn vriend ging schaatsen, kreeg ik de opdracht van zijn moeder - die coupeuse was - geertjes, naadjes en ritsen in een kledingstuk te naaien. En ik, ik genoot ervan. Maakte mijn eerste broekpak. Op mijn zeventiende viel mijn oog op een andere jongeman. Tegelijk met mijn nieuwe verkering ontwaakte mijn belangstelling voor het winkelen. Mijn nieuwe verloofde ging met me mee de stad in. “Énig”, riep de vrouw in een Albert Cuyp-winkel, toen ik in een mini-jurk de paskamer uitkwam. Geschrokken, door zoveel enthousiasme vluchtte ik de winkel uit. Twee kramen verder kocht ik een lapje stof voor twee gulden vijftig en maakte thuis zo’n zelfde jurkje. Zo ontdekten mijn nieuwe liefde en ik hoe we geld konden uitsparen. Ook voor hem naaide ik pantalons, jassen en overhemden. En hij, hij was een handige klusser. Wat zijn ogen zagen maakten zijn handen. Zo zetten we samen de traditie van het ‘spekken’ voort. Hoewel het hier onze portemonnee betrof. Jarenlang maakte ik creatieve kleding. Mensen vroegen me vaak in welke boetiek ik die mooie jas of jurk toch had gekocht. Tot op zekere dag de gemaakte kleding me niet meer stond! Of me niet lekker meer zat. De naadjes puilden. De geertjes moesten worden uitgelegd. De ritsen stonden op knappen. Ik kwam erachter dat ik een maatje meer had. Maat twee en veertig had ik en werd er ongelukkig van. Mijn moeder daarentegen genoot. Toen kwam de overgang. Die leverde me nog een extra maat op. Na veertig jaar is de wens van mijn moeder vervuld. Eindelijk. Af en toe heb ik zelfs maat vierenveertig! Twintig kilo spek erbij. Steeds meer Laura. Het woord ‘énig’ heb ik de laatste jaren van geen enkele verkoopster meer gehoord. Meestal is ze blij wanneer ik - zelfs zonder iets te kopen - vertrek. Zodat ze de stapel broeken die ik paste eindelijk kan opruimen. Vooral dij en zij zitten in het spek bij mij. Uiteindelijk heeft moeder haar doel bereikt. Fietstassen noemen de Fransen het extra spek op je dijen. En de wetenschap vertelt dat ik bij voedselschaarste, ziekte en andersoortig rampen tegen een extra stootje kan. Ik vind het een schrale troost.