Muts

                                  

Ik zal me even voorstellen:Jacquarda is de naam. Ik ben een muts en sinds een aantal maanden de muts van Laura. Voordat ik in haar bezit kwam, verbleef ik op de afdeling winterartikelen. Daar hing ik in de stelling van een chic warenhuis, bij sjaals, mutsen, wanten en handschoenen. Ik ben trots op mijn vorm, op mijn verfijnde wol, op mijn kleurige jacquardmotief en op mijn coupe.  Mijn buurvrouw links was een  zwarte vormloze muts en  zonder te willen  discrimineren: dat is  tóch een andere wereld. In mijn warenhuistijd, hebben vele handen mij bevoeld. Ik kan u zeggen, handen daar zit verschil in. Zo heb ik ruwe, zachte, eeltige, knokige, vochtige en dikke vlezige handen gevoeld. Handen als schuurpapier, hakerige en vieze, kleverige en smoezelige handen. Mensen uit alle werelddelen kwamen in het warenhuis, mensen met andere zeden en gewoonten. Menigmaal sloeg de angst me om het hart. Door wie zou ik nu weer gepakt worden? Het was een onzekere tijd.

Groot van stuk ben ik niet en menigmaal werd mijn rekbaarheid getest door handen die mij over een te groot of breed hoofd wilden trekken. Soms werd ik zelfs - voor de grap - tot ónder iemands neus getrokken. Dit beangstigde mij, want als zó iemand mij zou kopen dan zou ik dit geruk, getrek en deze snotneuzerij steeds weer mee moeten maken. In de avonduren, wanneer alle lichten gedoofd waren en het saai en koud was; de straten leeg zonder potentiële kopers of toekomstige eigenaren, dan begon ik te piekeren. Over te vroeg oud worden, of de uitverkoop ingaan. Hoe zou mijn leven er dan uit zien als ik over zou blijven als oud winkelknechtje. Totaal versleten opgerekt en uitgelubberd. Mijn gedachten bleven in een kringetje ronddraaien. Waartoe diende ik in dit leven? Of dan stelde ik me voor dat zo’n ruw personage mij zou  kopen. Ook dan liepen de rillingen me over mijn muts. In wat voor smoezelige snotterige staat zou ik op mijn oude dag dan verkeren?  Kijk, mijn buurvrouw rechts, ja zij was een kleurig gehaakte baret. In haar zat rek genoeg. Met haar XL-maat kon zij wel tegen de wreedheden en fratsen van zulke klanten. Haar kon je gemakkelijk voorbij je neus tot over je kin trekken. Gelukkig had ik wel een goede prijs op mijn hoofd staan, zodat sommige klanten me geschrokken terughingen. Tegen bekeken worden had ik niks, nu nóg niet.  Want stiekem ben ik toch wel een beetje ijdel. Maar dat gefriemel en die keurende blikken, om daarna weer teruggehangen te worden. Dat hing me zo de keel uit. Om maar te zwijgen van de vieze schoenen die op mij gingen staan, wanneer ik door andermans slordigheid op de grond gevallen was. Oh en die geuren van schoenzolen waar ik dan mee besmet werd. Vreselijk, ik zal u de details onthouden.

U zult begrijpen dat ik erg blij was toen Laura mij kocht. Eindelijk een doel in mijn leven. En weet u, zij ruikt lekker en heeft zo’n bescheiden klein hoofdje. Eentje waar ik precies op pas. Met haar handen is ook niets mis. Het lijkt wel alsof we voor elkaar gemaakt zijn. Dus u zult begrijpen dat ik erg blij met haar ben.

De dag dat zij mij kocht, staat in mijn geheugen gegrift. Die dag hoorde ik de nieuwsberichten een negatief reisadvies geven. Er werd sneeuw verwacht, veel sneeuw. Maar zoals ik later begreep, trekt Laura zich van zulke berichten niks aan. En ik moet zeggen, eerst vond ik dat onverantwoordelijk en egoïstisch, maar nu ik er aan gewend ben, voelt het avontuurlijk. Ik beleef dingen die ik in mijn stoutste dromen niet voor mogelijk gehouden had. Zo ging ze, nadat ze me gekocht had, gewoon naar de bioscoop in de grote stad. Verkeersalarm of niet. Toen we laat in de middag  naar buiten liepen waren de straten en gebouwen met een witte laag sneeuw bedekt. De lucht was grijs-wit en vulde zich met continue dwarrelende sneeuw. Met het prijskaartje er nog aan mocht ik meteen op Laura’s hoofd mijn taak vervullen.  Zoals ik later begreep, was mijn belangrijkste opdracht, haar haren droog en uit de krul te houden.  Die eerste dag samen hadden we nog vele kilometers voor de boeg. Gelukkig haalden we nog net de laatste bus van tien voor zeven. Daarna stopte het openbaar vervoer ermee. Té slecht weer. De bus laveerde ons glibberend en glijdend door de stad. Daarna langs het zwart glanzende water van een diepliggende brede donkere vaart. Ik hield mijn hart vast. Toen we uit de bus gestapt waren, ploegden we nog een heel eind door de hoge sneeuw en arriveerden uiteindelijk bij Laura’s huis. Mijn nieuwe thuis, waar het heerlijk warm en droog was. 

Meteen al merkte ik dat ze verstand had van wollen mutsen, want ze behandelde me met zorg en liefde. En oh, die heerlijke zachte handen van haar. Ik moet zeggen dat het een hele opluchting voor mij was dat ze me niet tussen de verwarming propte of op de grond neersmeet. Maar dat ze mij in mijn waarde liet door me op een natuurlijke manier te laten drogen. Mijn leven is een stuk aangenamer geworden. In de sneeuw begeleid ik Laura het liefst. Kijk, dat was toch ons eerste contact.  Mijn horizon is door haar verbreed en ik heb een doel om te leven. Ik hoop nog lang dienstbaar te mogen zijn als haar muts en haar tegen verkoudheid, oorontstekingen en andere aandoeningen te beschermen.

Alleen moet me even van het hart: als een berg zie ik tegen de zomer op!

Met vriendelijke groet, Jacquarda                   
 

Ik ben Laura Daggers-de Koning regressie en reïncarnatietherapeut sinds 2010

Je kunt me boeken voor de lezing “Regressietherapie de missende link tussen psycholoog psychiater en coach’’